ยังคงเป็นที่ถกเถียงกันตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน ว่าชาติใดกันแน่ที่เป็นต้นกำเนิดกีฬาตะกร้อ เนื่องจากหลาย ๆ ชาติในภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ ได้อ้างสิทธิ์กันหลายประเทศ ไม่ว่าจะเป็น มาเลเซีย ที่เรียกกีฬาชนิดนี้ว่า “เซปักรากา”, เมียนมา ที่เอ่ยถึงกีฬานี้ว่า “ชินลง” และฟิลิปปินส์ ที่ขนานนามกีฬาชนิดนี้ว่า “ซีปัก” รวมถึงประเทศไทยเราเอง ที่เรียกกีฬาชนิดนี้ว่า “ตะกร้อ” ดั่งที่ชาวกีฬาได้ทราบกันเป็นอย่างดี
.
ทว่าจากหลักฐานที่บันทึกโดยบาทหลวงเดอแบส ได้กล่าวว่า แผ่นดินนี้ได้เล่นตะกร้อมาตั้งแต่สมัยกรุงศรีอยุธยาเป็นราชธานีแล้ว ในรัชสมัยของสมเด็จพระนารายณ์มหาราช จึงกล่าวได้ว่า ตะกร้อเป็นการละเล่นของชาวสยามมาช้านาน
.
นอกจากนี้ อีกหลักฐานสำคัญที่บ่งชี้ว่า ประเทศเราน่าจะเป็นชาติต้นตำรับ คือ คนไทยมักจะสร้างวัสดุที่มาจากการใช้ไม้สานมาช้านาน อาทิ ตะกร้า เป็นต้น ซึ่งเหมือนดั่งลูกตะกร้อ ที่มาจากการใช้ไม้สานเช่นกัน โดยในอดีตจะใช้หวายสานกันเป็นวงกลม ส่วนปัจจุบันก็ได้เปลี่ยนมาใช้พลาสติกแทน
.
อย่างไรก็ตาม จากหลักฐานและข้ออ้างที่ว่ามานี้ ยังไม่เพียงพอที่จะระบุได้ว่า ประเทศไทยเป็นจุดกำเนิดตะกร้อ เอาเป็นว่ากีฬาชนิดนี้ เป็นการละเล่นอยู่คู่กับคนไทยมาช้านานประมาณ 300-400 ปีก่อนได้ ก่อนจะกลายเป็นกีฬาที่สร้างชื่อเสียงให้กับประเทศชาติในปัจจุบัน
.
แม้ยุคสมัยจะเปลี่ยนไป กีฬาใหม่ ๆ มีอิทธิพลเข้ามายังดินแดนขวานทองมากขึ้นเรื่อย ๆ ทว่าตะกร้อ ยังเป็นกีฬาท้องถิ่นที่พี่น้องชาวไทย ยังคงนิยมเล่นกันอย่างแพร่หลาย ดูได้จากตามตรอกซอกซอย ที่คนทุกเพศทุกวัย มักจะจับกลุ่มเตะตะกร้อกันเป็นประจำ
.
ด้วยเหตุนี้ ทำให้ประเทศไทยจัดการแข่งขันตะกร้ออยู่บ่อยครั้ง เพราะมีนักกีฬาจำนวนมากทั่วประเทศ จนเป็น 1 ใน 14 กีฬาอาชีพ ที่การกีฬาแห่งประเทศไทย (กกท.) โดย สำนักงานคณะกรรมการกีฬาอาชีพ ได้เข้ามาให้การสนับสนุน ทำให้เกิดการแข่งขันลีกในช่วงที่ผ่านมา ขณะเดียวกันนักกีฬาก็สามารถสร้างรายได้ ด้วยการเป็นนักตะกร้ออาชีพ
.
เรื่องดังกล่าวนับเป็นสิ่งที่สำคัญไม่น้อย เพราะนั่นเป็นปัจจัยหนึ่งที่ทำให้ทัพตะกร้อไทย ก้าวขึ้นเป็นเบอร์ 1 ของโลก ในช่วง 2-3 ทศวรรษที่ผ่านมา ด้วยความภาคภูมิใจ